«یا اباالفضل» یا «یا ابوالفضل»

دانشجوی لیسانس بودم که رضازاده برای اولین بار قهرمان جهان شد. یادمه همون موقع که تلویزیون داشت مسابقه رو زنده نشون می‌داد، وسط اون همه هیجان و این چیزا، چشمم به نوشتۀ روی لباسِ رضازاده افتاد و یهو با یه حالت اعتراض شدید به پدرم گفتم، «این چرا روی لباسش نوشته "یا ابوالفضل" آخه؟؟؟»

داستان اینه که «یا ابوالفضل» نداریم و درواقع «یا اباالفضل» درستشه؛ همون طور که «یا اباعبداله» فقط درسته و «یا ابوعبداله» به شکل تابلویی غلطه. (اگه دلیلش رو می‌خوایین بدونین و حوصلۀ قواعد عربی رو دارین، پاراگراف پایین رو بخونین.) حالا فکر کنین واسۀ اونایی که عربی بلدن، چقدر حرکت رضازاده شوک‌آور و شایدم خنده‌دار بوده اون زمان! البته همون طور که توی تصویر بالا می‌بینین، خداروشکر یکی پیدا شد که به این نکته اشاره کنه و سالای بعد از ذکر درست روی لباس رضازاده استفاده شد. (این قابل توجه اون دوستام که اون موقع‌ها به من می‌گفتن که زیادی و الکی گیر می‌دم به این موضوع!)

«یا» در عربی حرف نداست (یعنی حرفی که برای صدا کردن کسی اسفاده می‌شه) و مناداش (اسمی که بعدش میاد) منصوبه (یعنی مثلاً فتحه می‌گیره). نمی‌خوایم این جا وارد مباحث گرامری عربی بشیم، ولی در همین حد واسه‌تون یادآوری کنم که اسامی خمسه (مثل «اَب» به معنی «پدر») به جای فتحه، کسره و ضمه به ترتیب «ا»، «ی» و «و» به آخرشون اضافه می‌شه. حالا نتیجه این که بعدِ «یا» باید «ابا» (که منصوبه) بیاد، نه «ابو» (که مضمومه).