چند روز پیش، آقای رئیس جمهور در مورد روش آموزش زبان خارجی در مدارس انتقادایی رو مطرح کردن، که متاسفانه اصلاً کارشناسی شده نبود!
همون طور که توی فیلم می‌بینین، ایشون به طور خاص از تدریس گرامر گله‌مند بودن و با مقایسۀ یادگیری زبان خارجی با یادگیری زبان مادری، این طور نتیجه‌گیری کردن که آموزش گرامر کار درستی نیست! نمی‌خوام زیاد وارد این بحث بشم چون واقعاً ابعاد گسترده‌ای داره، ولی یادآوری دو تا نکتۀ مهم لازمه:
۱) اولاً شما مطمئن باشین هر روش یادگیری زبان خارجی رو توی مدارس ما با شرایط فعلی اجرا کنن، نتیجۀ خاصی نمی‌گیرن و بچه‌ها نمی‌تونن واقعاً به اون زبان صحبت کنن! یادگیری زبان خارجی رو خیلی دیر، یعنی از دوران راهنمایی (طبق الگوی نظام قدیم)، شروع می‌کنن و فوقش ۳ ساعت (معمولاً البته ۱.۵ ساعته) در هفته زبان درس می‌دن. کلاسا معمولاً ۲۰ تا ۳۰نفره است. خیلی از معلما خودشون یا خیلی زبان بلد نیستن یا نمی‌تونن صحبت کنن. و … خیلی مسائل دیگه. اون وقت شما همه‌چیز رو می‌ندازین گردنِ گرامر؟! مشکل خیلی کلان‌تر و اساسی‌تر از این حرفاست…
۲) این تصور و باور عمومی که زبان خارجی (اینجا یعنی زبان دومی که در سال‌های بعدی زندگی پس از فراگیری زبان مادری یادگرفته می‌شه) مثل زبان مادری قابل یادگیریه اشتباهه. انسان فقط در یه محدودۀ سنی خاص به شرط این که به اندازۀ کافی در تعامل با یه زبان قرار بگیره می‌تونه اون زبان رو به صورت مادری یاد بگیره. هرچی از اون محدودۀ سنی فاصله بگیریم، توانایی ما توی این نوع یادگیری به صورت محسوسی ضعیف‌تر می‌شه.
حالا این که خود تدریس گرامر چه فایده‌هایی داره و چجوری باید تدریس شه تا به صحبت کردن به زبان خارجی کمک کنه بماند …