یکی از افعال ساده ولی درعین حال مشکل‌ساز همین arrive خودمونه! حالا مشکلش چیه؟
مشکل اونجای پیش می‌آید که می‌خوایم بگیم کسی «به جایی» می‌رسه. مثلاً می‌خوایم بگیم «من دیروز رسیدم تهران». شاید شما هم توی ذهنتون این جمله بیاد: I arrived to Tehran yesterday. خب، مشکل همین جاست! فعل arrive با حرف اضافۀ to استفاده نمی‌شه؛ بلکه باید از at یا in استفاده کنیم. حالا فرق این دوتا حرف اضافه چیه؟
معمولاً از arrive in برای مقصدای بزرگی مثل یه شهر یا کشور استفاده می‌شه و arrive at رو برای مقصدای کوچیک‌تر مثل خونه یا هتل استفاده می‌کنیم. به این دوتا مثال دقت کنین:
She arrived in Tehran last night.
We arrived at the coffee shop late.
البته خیلی از اوقات اصلاً لازم نیست ذکر بشه که به کجا رسیدیم، چون از محتوای کلام کاملاً روشنه. مثلاً اگه ما توی یه مهمونی منتظر یه نفر هستیم، شما ممکنه بپرسین:
Has Sara arrived yet?
و نکتۀ آخر این که خیلی از اوقات از افعال دیگه‌ای (مثل get) برای «رسیدن» استفاده می‌کنیم:
What time did you get home?
می‌دونین دیگه از چه فعلی می‌شه برای «رسیدن» استفاده کرد؟